Hayata anne olmak için geldiğimi düşünmedim ben hiç. Hayatını birlikte geçireceğin insanı bulmaya ve onunla yaşamaya ise hep inandım. Çünkü yalnız olmak bana göre değildi. Aşk olmazsa olmazdı. Hem arkadaşın, hem sevgilin, hem ailen olacak birisi. Birlikte yürüyeceğin. O insan olmalıydı. Hayatımı ve kendimi paylaştığım insanla da, zamanı geldiğine karar verdiğimizde, çocuk yaptım.
Biz evlendikten 8,5 yıl sonra Rüya doğdu. Bir gün çocuk sahibi olmak istiyorduk evet. Ama hep erteledik. Ve ertelemek benim için riskli olmasına rağmen. Kontrollere gidip hep 1 sene daha dedik. Sonunda karar verdik. Hazır mıydık? Hayır. Ama son kontrole gittiğimizde anladık ki artık erteleyemeyecektik. O yüzden karar verdik diyorum. Artık iki kişilik hayatımıza doymalıydık. Eski güzel hayatımızla vedalaştık, yeni güzel hayatımızı karşılamaya hazırlandık.
Demek istediğim kısaca şu aslında. Ben anne olmak için sabırsızlanmadım. Biyolojik saat işlemedi. Hormonlar bastırmadı. Çocuk kafası gelmedi :) Ama biliyordum. Çocuğumuz olunca mutluluktan kafayı yiyecektik. :) Çünkü ikimizin yapacağı en muhteşem şey bu olacaktı. Bambaşka bir sevgi eklenecekti sevgimize. Öyle de oldu. Hamile olduğumu öğrendiğimiz andan itibaren.
Uzun not: Neden riskliydi benim hamile kalmam? Biz daha 1 yıllık bile evli değilken. Ben 24 yaşında bile değilken. Bir gece uyandım. Sevgilim nöbetçiydi. Lütfen eve gel, beni al ve hastaneye götür, ölüyorum dedim. Ki ben hasta olmam. Acile gitmem. İlaç kullanmam. Kötüyüm diyorsam ölecek gibiyimdir. Öyleydim. O gün yumurtalıklarımdan biri alındı. Kocaman bir kist bir yumurtalığımı sarmıştı ve dönerek çevirmişti. Kurtarılamazdı. Ameliyat sonrasında da ya hemen çocuk yapmam gerekiyordu, ya da çok sıkı takip edilmem. Ayrıca polikistik over sendromum vardı. Ve kistik bünyem. Ve genetik yatkınlıklar. Ama yapmadık. O zaman çocuk sahibi olmak, biz daha çocuk yaştayken, hiç istediğimiz bir şey değildi. Üniversiteyi yeni bitirmiş, İstanbul'a yeni taşınmış, yeni evlenmiş, işlerimize yeni girmiştik. Daha çok gezecek, eğlenecek, yaşayacaktık. Kendimizi çocuklu hayal bile edemiyorduk.
Ikinci not: ben sevgilimi evliligimizin ilk 5 yilinin galiba toplam 3 yila yakininda gorebildim. Ayda 15 nobet ile basladi asistanlik. Bir gece evde bir gece hastanede kaliyordu yani. Uzman oldugunda 8-10 nobet ile bitti. Sonra o doktorlugu birakti ve ilac firmasinda calismaya basladi. Aman tanrim her gun aksam eve gelen bir kocam vardi artik. Ustelik tatil planlayabiliyorduk. Aksam yemege cikabiliyorduk. Dogum gunu yilbasi bayram tatili vs artik birlikte gecirebiliyorduk! Yaklasik 3 yili da bunun keyfini cikararak gecirdik 😊
Ucuncu ve son not: ben son isimi biraktigimda biz yeni bir restoran acmistik. Son 4 yilda internet/e-ticaret isinde cok cok uzun saatler ve genellikle stres ve kosturmaca ile calistiktan sonra isi birakmistim. Bu sure dukkanla ilgilendikten sonra hamile oldugumu ogrendim. Bu is degisikligi de anne olmaya hazirlanmanin bir parcasiydi ve bu yuzden de tam zamaniymis diyorum biraz da. Hamilelik, dogum vs daha onceki hayatimda nasil gecerdi bilmiyorum.
Rüya'nın adı, bizim sürekli birbirimizle geçirdiğimiz "Rüya gibi" dediğimiz anlardan geliyor. Gerçek olamayacak kadar iyi dediğimiz.. Düğün şarkımız da Can't take my eyes off of you bu arada :) (You're just too good to be true diye başlar şarkı. Gerçek olamayacak kadar iyisin) Bir kızımız olsun adı Rüya olsun diyorduk. Çünkü Rüya gibi olacak bizim bir çocuğumuzun olması diye düşünüyorduk. Bu aşk, bu sevgi birbirimizden oluşan bir insan doğuracak. Bu bir Rüya gibi bir şey.. Erkek çocuk ismimiz yoktu. Cinsiyeti öğrenene kadar bulmaya çalıştık. Bulamadık.
Çocuğu bu kadar ilişkiye bağlı, aşkın ürünü olarak gördüğün zaman bence çocuğun ilişkinin bir parçası oluyor. Şunu demeye çalışıyorum. "Önce evladım sonra kocam"cı olmuyorsun. Biz çocuklu bir aile olduk, birbirimizi anne/baba yaptık diyorsun. Çünkü bir insanı, o insandan çocuğunun olmasını isteyecek kadar çok sevmek bence çok büyük bir şey.
Anne olmaya bu düşünceler ve duygularla karar verdim. İyi ki beklemişiz. Hiç "keşke daha önce yapsaymışız" demedim şimdiye kadar. Çünkü doğru zamanmış. İyi ki birlikte yaşadığımız her şeyi yaşamışız. Ve anne olduğum için, Rüya'nın annesi olduğum için ve sevgilimin çocuğunun annesi olduğum için ne kadar mutlu olduğumu tarif edemiyorum. Herkesin ruyasi gercek olsun, tum kalbimle diliyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder